O płytach gramofonowych słów kilka

Od czasu wynalezienia w 1887 r. gramofonu i płyty gramofonowej przez Niemca Emila Berlinera przeszła ona niemałą ewolucję.

Początkowo płyty gramofonowe wykonywano z ebonitu, a następnie ze specjalnej masy szelakowej. Płyty te były jednak bardzo podatne na uszkodzenia, a dźwięk, jaki wydawały, był daleki od ideału. Te najpopularniejsze – płyty winylowe (wykorzystujące polichlorek winylu) pojawiły się dopiero w połowie ubiegłego wieku.

Płyty szelakowe to tak zwane płyty gruborowkowe. Są to płyty dwustronne. Do ich odtwarzania używa się najczęściej prędkości 78 obr./min, choć pierwsze konstrukcje nie miały znormalizowanej prędkości obrotowej. Średnica płyty gruborowkowej może wynosić 10 lub 12 cali. Większy rozmiar pozwala na zapis zaledwie 5 minut nagrania na jedną stronę płyty. Płyty te są wyłącznie monofoniczne.

Rozwój płyt gramofonowych nastąpił wraz z pojawieniem się w 1948 r, zapisu drobnorowkowego, wykorzystującego właśnie płyty winylowe. Tym samym pojawiły się nowe standardy dotyczące prędkości obrotowych: 45 obr./min (zwykle w tzw. singlach), a także 33 1/3 obr./min. w płytach długogrających (tzw. longplay). Ponadto ponad dwukrotnie zwiększyła się gęstość rowków na płycie. Średnica płyty, która najczęściej wynosiła 30 cm (12 cali) umożliwiła na zapis od ok. 25 do 30 minut materiału audio na jedną stronę płyty.

Sygnał na płytach drobnorowkowych ma nietypowo ukształtowaną charakterystykę częstotliwości. Tony wysokie mają podwyższony poziom, natomiast tony niskie obniżony. Charakterystyka ta jest kompensowana przez zastosowanie odpowiedniego przedwzmacniacza gramofonowego, który ma charakterystykę odwrotną, co powoduje wyrównanie poziomów poszczególnych zakresów częstotliwości. Kształt charakterystyki częstotliwościowej określa tzw. krzywa RIAA (z ang. Recording Industry Association of America), opracowana w 1955 r. przez Amerykańskie Stowarzyszenie Przemysłu Fonograficznego.