Kategorie środków ochrony indywidualnej i normy

Dyrektywa PPE dokonuje podziału środków ochrony indywidualnej na trzy kategorie ochrony, które zależne są od poziomu ryzyka, na jakie jest narażony pracownik.

Znajomość kategorii ochrony pozwala na odpowiedni dobór środków do zadań wykonywanych przez pracowników. Produkty zaklasyfi kowane do poszczególnych kategorii muszą spełniać rygorystyczne normy będące potwierdzeniem ich jakości i przeznaczenia.

• Kategoria I – poziom ryzyka niski. Dostępne w tej kategorii produkty zapewniają podstawowy poziom ochrony przed działaniem czynników zewnętrznych niskiego ryzyka, których skutki są powierzchowne. Chroni np. przed drobnymi skaleczeniami, otarciami, zabrudzeniami itp.
• Kategoria II – średni poziom ryzyka. Dostępne w tej kategorii produkty należy wykorzystać do ochrony w warunkach, gdzie poziom ryzyka nie został sklasyfi kowany w kategorii I lub III
• Kategoria III – wysoki poziom ryzyka. Środki ochronne z tej kategorii wykorzystywane są w ochronie przed czynnikami zewnętrznymi, które stwarzają zagrożenie dla życia lub mogą powodować poważną utratę zdrowia. Należą do nich np. substancje chemiczne, prąd elektryczny czy skrajnie niska lub wysoka temperatura.

Normy i standardy

Potwierdzeniem jakości odzieży roboczej jest zgodność z normami. Dotyczą one poszczególnych aspektów ochrony, takich jak wodoszczelność czy zabezpieczenie przed uszkodzeniami mechanicznymi.

EN 149 + A1:2009 – dotyczy sprzętu ochrony układu oddechowego. Norma określa wymagania, badanie i znakowanie dla półmasek fi ltrujących do ochrony przed cząstkami.

EN 166 – norma mająca zastosowanie do indywidualnych środków ochrony oczu przed zagrożeniami, które mogą powodować uszkodzenie oka czy zaburzenia widzenia.

EN 169 – norma dotycząca fi ltrów stosowanych w środkach ochrony oczu przeznaczonych dla osób zajmujących się np. spawaniem czy cięciem plazmowym.

EN 170 – norma dotycząca indywidualnej ochrony oczu. Obejmuje filtry chroniące przed nadfi oletem, zawiera wymagania dotyczące współczynnika przepuszczania i rekomendacje dotyczące stosowania.

EN 172 – norma dotycząca indywidualnej ochrony oczu. Obejmuje filtry chroniące przed olśnieniem słonecznym, do zastosowań przemysłowych.

EN 173 – norma dotycząca indywidualnej ochrony oczu. Obejmuje ona siatkowe osłony oczu oraz twarzy, chroniące przed zagrożeniami mechanicznymi.

EN 175 – norma dotycząca ochrony indywidualnej. Znajduje zastosowanie w środkach ochrony oczu i twarzy stosowanymi w trakcie spawania i pokrewnych procesach.

EN 343 – standard ten dotyczy ochrony przed deszczem i obejmuje zarówno materiał, jak i szwy. Wymogi dyrektywy dotyczą odporności na wodę i oporu przenikania pary wodnej. Oba te parametry oznaczane są trzema stopniami klas. Klasa 3 odporności na wodę oznacza wodoszczelność na poziomie 130 hPa. Z kolei opór przenikania pary wodnej sklasyfi kowany w klasie 3 gwarantuje najwyższy komfort cieplny.

EN 352-1/2/3 – norma dotycząca ochronników słuchu. Cześć pierwsza dotyczy nauszników przeciwhałasowych, część 2 wkładek przeciwhałasowych, a część 3 nauszników przeciwhałasowych przymocowanych do hełmu przemysłowego. Norma określa wymagania dotyczące m.in. konstrukcji, projektowania i działania.

EN 388 – norma dotycząca rękawic chroniących przed zagrożeniami mechanicznymi, takimi jak ścieranie, przecięcie ostrzem, przebicie i przedarcie. O stopniu ochrony informuje piktogram wraz z czterocyfrowym oznaczeniem. Oznaczenie ochrony może wynosić od 1 do 4 lub od 1 do 5. Im wyższa wartość, tym skuteczność ochrony jest większa.

EN 397 – jest normą dotyczącą przemysłowych hełmów ochronnych. Określa ona m.in. wymagania konstrukcyjne oraz parametry ochronne. Wśród wymagań obowiązkowych znajdziemy zdolność amortyzacji (energia uderzenia przekazywanego na makietę głowy podczas upadku bijaka o masie 5 kg z wys. 1 m nie może przekraczać 5 kN), odporności na przebicie (przebijak o masie 3 kg upadający z wys. 1 m nie może odkształcić hełmu w ten sposób, aby dotknął makiety głowy), odporność na działanie płomienia (płomień palnika pod kątem 45° od pionu, powinien znajdować się w odległości od 50 do 100 mm oraz stykać się z wierzchołkiem skorupy przez 10 s. Na powierzchni hełmu płomień może się rozprzestrzeniać jedynie do 5 s po odstawieniu palnika). Hełm zachowuje pełne właściwości ochronne przez 2 lata od rozpoczęcia użytkowania, jednak nie dłużej niż 3 lata od daty produkcji.

EN 407 – norma określa wymagania dotyczące termicznych właściwości rękawic, które chronią przed zagrożeniami cieplnymi.

EN 420 – norma określa wymagania ogólne i metody badań obowiązujące dla wszystkich rękawic ochronnych niezależnie od tego, do której kategorii ochrony należą (I, II, III).

EN 471 – norma określająca wymogi dla ubrań ostrzegawczych, wśród nich m.in. odblaskowość, powierzchnie materiałów czy specyfi - kację kolorów.

EN 511 – norma dotyczy rękawic chroniących dłonie przed zimnem konwekcyjnym lub kontaktowym do temperatury -50 °C.

EN 12477 – norma zwierająca wymagania dotyczące znakowania, informacji dostarczanych przez producenta oraz badania rękawic spawalniczych.

EN ISO 13688 – norma dotycząca wymagań ogólnych odzieży ochronnej. Dotyczy m.in. ergonomii, wykonania, oznaczania rozmiaru czy procesu starzenia.

EN 14404 – norma regulująca rozmiar, rozkład sił, odporność na wgniatanie i metody testowania nakolanników.

EN ISO 20344 – norma określająca metody badania obuwia przeznaczonego do wykorzystania jako środki ochrony trwałej.

EN ISO 20345 – norma określająca podstawowe i opcjonalne wymagania dla obuwia bezpiecznego z przeznaczeniem do celów ogólnych. Obuwie to ma takie cechy jak ochrona palców stopy za pomocą podnosków o wytrzymałości badanej przy uderzeniu z energią 200 J.

EN ISO 20347 – norma określająca podstawowe i opcjonalne wymagania dla obuwia zawodowego. Obuwie tego typu charakteryzuje się ochroną przed urazami mogącymi wystąpić w czasie pracy. Można je użytkować tam, gdzie ochrona palców stopy za pomocą podnosków nie jest niezbędna.

EN ISO 20471 – norma dotycząca odzieży o intensywnej widzialności. Utrzymuje ona podział na 3 kategorie, zależne od minimalnych powierzchni materiałów odblaskowych podanych w m2. Kategoria 3 zapewnia najwyższy poziom widoczności.