Budowa latarki

Latarka składa się z trzech podstawowych elementów: głowicy, korpusu i baterii zasilających. Głowica zawiera podzespół świecący (diodę lub diody LED), osadzony w odbłyśniku, który odbija światło jak reflektor i skupia w wiązkę. W tańszych wersjach jest to plastikowy element pokryty błyszczącą warstwą aluminium. Najczęściej odbłyśnik ma gładki reflektor, aby uzyskać jak największy zasięg. W rozwiązaniach profesjonalnych może być on teksturowany (orange peel), co zapewnia wycentrowany strumień świata. Jego kształt jest projektowany komputerowo, aby zapewnić optymalną wiązkę światła. Źródło światła i odbłyśniki są zamknięte w głowicy za szybką, która przepuszcza światło i chroni żarówkę przed uszkodzeniem i zanieczyszczeniami. Szybka może być wykonana ze szkła, plastiku lub innego materiału. W wykonaniach profesjonalnych jest ze szkła, które się nie zarysuje, i może być elementem kształtującym strumień świetlny.

Korpus łączy głowicę z nasadkę tylną. Wewnątrz niego umieszcza się baterie i zamyka nasadką. Korpusy są wykonywane z różnych materiałów: aluminium, tworzyw, gumy. Metalowa powierzchnia korpusu może być moletowana charakterystycznymi nacięciami, zapobiegającymi wyślizgiwaniu się jej z ręki. Na powierzchni korpusu znajduje się włącznik zasilania. W latarkach stosuje się trzy rodzaje włączników: przyciskany typu klik, przesuwany oraz twist. Włącznik typu „klik”, z klasycznym przyciskiem, po naciśnięciu spowoduje włączenie latarki, a przesuwany element, dwu- lub trzypołożeniowy oprócz włączenia zasilania może służyć do wyboru trybu pracy latarki. W zależności od położenia przełącznika mogą być włączane różne sekcje LED, wtedy latarka świeci słabiej lub mocniej. Natomiast „twist” polega na przekręceniu jednego z elementów obudowy latarki, np. głowicy. Zaletą trzeciego rozwiązania jest to, że uniemożliwione zostaje przypadkowe włączenie zasilania, np. podczas przenoszenia w plecaku.

Zazwyczaj korpus i głowica są okrągłe, co może spowodować turlanie się po nierównej powierzchni i upadek np. ze stołu. Aby temu zapobiec, stosuje się spłaszczenia na korpusie lub specjalne pierścienie uniemożliwiające toczenie.

Głowica z korpusem ma połączenie gwintowane. Regulując położenie głowicy, zmienia się odległość refl ektora od żarówki, co umożliwia zamianę szerokości wiązki światła. Styki w postaci różnego rodzaju sprężynek lub metalowych pasków (miedzianych lub mosiężnych) zamykają obwód elektryczny latarki, zawierający baterie, żarówkę i przełącznik. Najlepiej, gdy są wykonane z materiałów niekorodujących.

W wielu zastosowaniach latarka powinna być wodoszczelna. Stosuje się różne uszczelnienia w postaci gumowych pierścieni, zapobiegających wnikaniu wody do głowicy i korpusu.